موسسه پژوهش وبرنامه ریزی
چکیده: (171 مشاهده)
آموزش عالی به عنوان یک نهاد، دارای سابقه‌ای دیرین ولی به عنوان یک حوزه مطالعاتی، موضوعی نسبتا جدید محسوب می‌شود؛ که اثربخشی و تأثیر آن بر زندگی بشری فراتر از تصور است. در دانشگاه سه کارکرد آموزش، پژوهش و عرضۀ خدمات تخصصی در جریان است و هر سه این کار ویژه ها در بستری به نام برنامه درسی به عنوان قلب آموزش عالی تحقق مییابد. در نظام‌های آموزش عالی جهان تنوع بسیار گسترده‌ای در خصوص رویکرد، سیاست وتدوین برنامه‌های درسی وجود دارد که در سه طبقۀ متمرکز، نیمه‌متمرکز و غیر متمرکز قرار می‌گیرد. در ایران نیز تجربه تدوین برنامه‌های درسی در دو طیف نیمه‌متمرکز و متمرکز در نوسان بوده و تغییرات نسبتاً قابل توجهی را پشت سرگذاشته است که نیازمند تأملی عمیق است. هدف مقاله حاضر، بررسی سیر سیاستگذاری و رویکرد حاکم در هر دوره، از گذشته تا به امروز در نظام برنامهریزی درسی در آموزش عالی ایران است. این پژوهش در یک سپهر کاملا کیفی با رویکرد توصیفی و با استفاده از تحلیل روایت انجام شد. یافته های پژوهش حاضر نشان می دهد که آموزش عالی ایران وضعیت گذشته را که سیاست متمرکز و اعمال قدرت از بالا به پایین بوده را پشت سرنهاده و به سمت نیمه متمرکز متمایل شده است. گرچه پیش شرط وضعیت مطلوب (تمرکز زدایی) نیازمند دستیابی دانشگاهها، ذی نفعان و نهادهای سیاسی به بلوغ کافی است. در پایان، راهکارهایی برای گذار از وضعیت موجود ارائه شده است.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
