از دیرباز تاکنون و در گذار تحولات گوناگونی که بر آموزش عالی گذشته، کیفیت همواره از مسائل اصلی آن بوده است. روندهای گوناگونی چون توده‌ای شدن آموزش عالی، بین‌المللی شدن، جهانی شدن، تغییرات مداوم محیط پیرامونی دانشگاه، گسترش دامنه‌ی ذی‌نفعان آموزش عالی، چالش‌های مالی جدی دانشگاه‌ها، تغییر محتوای برخی کارویژه‌های دانشگاهی، تلاش برای رقابت‌پذیری و عواملی از این دست دانشگاه را پیش از پیش در حوزه‌ی کیفیت به چالش کشانده است. از این رو مفهوم مدیریت جامع کیفیت با تمرکز بر رضایت ذی‌نفعان و بهبود مستمر، به آموزش عالی وارد شد تا فضایی فراهم آورد که دانشگاه نسبت به تحولات محیطی انعطاف‌پذیر بوده و از طریق ارتقای کیفیت کارویژه‌های خود بتواند رضایت ذی‌نفعان درونی و بیرونی خود را افزایش دهد که این همه در بقا و پایداری دانشگاه نقشی جدی بر عهده دارد. پژوهش حاضر با استفاده از روش تحلیل مفهوم واکر و اوانت بر آن شده تا نخست این مفهوم را در فضای آموزش عالی بازشناسی کرده و پس از آن کاربست‌های عملی آن را در فضای دانشگاهی تبیین نماید. یافته‌ها نشان می‌دهد که سه عامل تمرکز بر ذی‌نفعان، بهبود مستمر و ارتقای مشارکت ضامن موفقیت مدیریت جامع کیفیت در دانشگاه‌ها است. در نتیجه، هرگونه اصلاح یا تغییر و نوآوری در نظام مدیریت کیفیت جامع آموزش عالی کشور، نیازمند تحلیل راهبردی و بررسی دقیق و عمیق سیاست‌های است که از مهم‌ترین آنها، تغییر و دگرگونی در سیاست‌گذاری و مدیریت آموزش عالی، یکپارچه سازی امر گسترش از طریق ممیزی و اعتبارسنجی، توجه به سطح بندی و استانداردهای آموزش عالی، درخواست از طریق سفارش اجتماعی، درک تحولات جهانی شدن و فرایندهای بین المللی شدن و تامین بودجه از طریق جلب و تسهیل مشارکت بخش غیر دولتی در نظر گرفت.